evimden uzaktaydım, kırlangıçların geçmediği yerlerde
en tepelere varan umutsuzluk vadilerinde
hiçbir şeyim yoktu, tek bir şeyim vardı
bir şeyimi kaybettim
evsiz kalmış bir sevgiyi de örttüm üzerime
ısınmayı unutmuş bir sevgiyi
okyanusları özleyen, deniz görmemiş
kederini onurla taşıyan gözlerimi
ve bir şeyimi kaybettim hiç gitmediğim yerlerde
bir noktadan ibaretim
bütün yaşamların içinde bir başıma
ve ellerimle gölgeler yarattığım duvarlara
seslenişim bile küf dolu
dilediğim, tek bir şeyimdi, kaybettiğim
ucu bucağı bir bisikletle dolanılacak
iki adımlık yerküresi nilgün’ün
bir vadiden oluşan o küçük evrendi, dileğim
şimdi bütün mumlar söndürüldü
evlerdeki mumlar yerine benim evrenim yanıyor
içimi taşırıyorum gözlerimden kirpik kirpik
kalkıp yine yüreğimin mutfağında
umudumu fırına veriyorum, iki yumurtalı
Fotoğraf: Gülsüm Ercan
Yayımlayan