En çok sesini, gözlerinden bana uzanan
Beni dilsiz bırakan kelimelerini özledim
Ne olmuştu, bir yabancıyı aldın
Onu bir düşler evinin yedinci katına çıkardın
Düştüm oradan, denizler duydu çatırtımı
Keşke o kapı eşiğinde bekleyen kız olarak kalsaydım
Umudum o günün en sahici umudu olsaydı
Kısacık bir an için, gözlerin için yaşasaydım
Aynı yolda yürürken, örülmüşken birbirimize
Aynı hislerle kavrulduğumuzu düşünseydim hep
İkimizi düşlediğim o masadan bahsetmeseydim sana
O güne geri dönebilseydim
Hayalini de o masayla birlikte yakardım
Sonra uyanıp yine kedileri seven o kız olurdum
Eşikten geçtim, eşik yandı
Bir yabancıyı daha da yabancılaştıramazdın
Sana şiirler, şarkılar değil sessizlikler yakışır
Bana bu sevdayı taşımak gözlerimde
Dönsen ne dönmesen, sussan ne
El olmuşum bu aşka, sana el olmasam ne
O küçük balık orada hala, ilk bulduğun
Sonra ellerine sığdıramadığın o gölde
Düşler evi mezarı, o da içinde sen de..
Kevser Öz
Yayımlayan