nerede saklıyorlar bu evleri
sımsıkı avuçların içinde mi
nereye vardıysam evim olmuyor orası
daima terk ediliyorum, yerim aynı
koştuğum yol küçülüyor
kapım yok arkasında saklanacak
iri ağaçlar altında, peşimde sönük bir ışıkla
onlar anlatabiliyorsa sorulmadan, hiç küçülmeden
ben de anlatabilmeliydim merak edilmeden
evren bir bana küçük, küçücük kalmış gibi
veyahut ben çok eski,
sahibine ulaşamamış bir çift sözden ibaretim
ağırlığı hâlâ ezberimde
harflerinin elleri var dizlerimde
beni duyan kapıların önünde yitirdiğim
öğrenemediğim bir yasın ilk gününden kaçmışım
geri dönüş yolunu unuttuğum bu evrende
aynı evren içinde birbirini bulamayan yüzlerde
ve aynı evin içindeki yabancıların gözlerinde
bencil bir hüzün büyütüyorum
gözlerin içlerine kırıntılarla emanet edilen
insan olmak diyor, gözlerinin bir yerinde büyütmek
doğduğumuzda bizimle doğan hüznü
Yayımlayan