Evler ve Onların Hiç Açılmayan Kapıları

nerede saklıyorlar bu evleri

sımsıkı avuçların içinde mi

nereye vardıysam evim olmuyor orası

daima terk ediliyorum, yerim aynı

koştuğum yol küçülüyor

kapım yok arkasında saklanacak

iri ağaçlar altında, peşimde sönük bir ışıkla

onlar anlatabiliyorsa sorulmadan, hiç küçülmeden

ben de anlatabilmeliydim merak edilmeden

evren bir bana küçük, küçücük kalmış gibi

veyahut ben çok eski,

sahibine ulaşamamış bir çift sözden ibaretim

ağırlığı hâlâ ezberimde

harflerinin elleri var dizlerimde

beni duyan kapıların önünde yitirdiğim

öğrenemediğim bir yasın ilk gününden kaçmışım

geri dönüş yolunu unuttuğum bu evrende

aynı evren içinde birbirini bulamayan yüzlerde

ve aynı evin içindeki yabancıların gözlerinde

bencil bir hüzün büyütüyorum

gözlerin içlerine kırıntılarla emanet edilen

insan olmak diyor, gözlerinin bir yerinde büyütmek

doğduğumuzda bizimle doğan hüznü

KEVSER ÖZ

Fotoğraf: Gülsüm Ercan

Yayımlayan

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir