“SEVİNMEYİN DAHA ÖLMEDİM”

Türk edebiyatının prensi, arada kalmış, bunalım içerisindeki karakterlerinin sahibi Oğuz Atay’ın bugün doğum günü… Canımız sıkıldığında konuşabileceğimiz bir Albay, akıl alacağımız zamanlarda danışabileceğimiz bir Olric, delirdiğimizde giymemiz beyaz pardösüyü ve dahası birçok karakteri, eşyayı bizlere hediye eden Oğuz Atay, hayatta olsa bugün 87’inci yaş gününü kutlayacaktık.

Bu dünyada geçirdiği son gecesinde lavaboya gitmişti Oğuz Atay. Bir süre sonra dönmeyince arkadaşları merak edip seslenmişti. Oğuz Atay karşılık vermişti: “Sevinmeyin, daha ölmedim.” Ardından yeniden sessizlik… Canı yine tehlikeli oyunlar oynamak istiyordu belki. Arkadaşları telaşlanıp banyoya gittiklerinde Oğuz Atay’ın son sözünün “Sevinmeyin, daha ölmedim.” olduğunu anladılar. Bizler, Oğuz Atay’ın canı insanlar, Atay’ı özlemle anıyoruz.

“CANIM İNSANLAR!”

Selim gibi, günlük tutmaya başlayalım bakalım. Sonumuz hayırlı değil herhalde onun gibi. Bu defteri bugün satın aldım. Artık Sevin olmadığına göre ve başka kimseyle konuşmak istemediğime göre, bu defter kaydetsin beni; dert ortağım olsun. “Kimseye söyleyemeden, içimde kaldı, kayboldu,” dediğim düşüncelerin, duyguların aynası olsun. Kimse dinlemiyorsa beni – ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım insanlar! Sonunda, bana bunu da yaptınız!

“ÖLMEK İSTİYORUM SAYIN ALBAYIM”

Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeğe hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size: Nasıl? Kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım.

• Nihayet insanlık da öldü. Haber aldığımıza göre, uzun zamandır amansız bir hastalıkla pençeleşen insanlık, dün hayata gözlerini yummuştur.
• Şu anda sana güzel bir söz söyleyebilmek için, on bin kitap okumuş olmayı isterdim, gene de az gelişmiş bir cümle söylemeden içim rahat etmeyecek: seni tanıdığıma çok sevindim kendi çapımda.
• Her şeye yeniden başlamak mümkün değildi. İstesem de mümkün değildi. Nerede kaldığımı unuttuğuma göre, baştan başlamak için de birtakım yetenekler gerekliydi; daha talihli doğmuş olmak gerekliydi mesela.
• Beni anlamalısın. Çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum.
• Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi. Boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı, özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna…
• Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.